De reis richting Athene

Iedereen zat met een verdrietig gezicht in het vliegtuig. Ik dacht niet meer aan de belofte die ik aan mijn vader had beloofd en liet de zwarte vlag op het vliegtuig staan door mijn verdriet. De walkietalkie die ik nog had en geen nut meer had, omdat Ariadne toch geen antwoord meer zou geven gooide ik hem uit het raampje.
Ik treurde de hele reis door en merkte niet op dat er langzaamaan kinderen verdwenen uit het passagiersgedeelte. Ik hoorde niet dat de kinderen met iets bezig waren.
Even later werd ik door de kinderen gewekt uit mijn treursessie. Ze zeiden dat ik mee moest naar de cockpit voor een verrassing. Ik liep mee, maar was niet echt in de stemming voor een verassing. Toen ik naar binnen liep zei iedereen: ''Verrassing, omdat je zo verdrietig bent dachten we, laten we je opvrolijken.''
Ik was erg verrast en vergat even mijn verdriet van Ariadne. Het werd toch nog een leuke reis naar huis.